Wegens vakantie gesloten

De vakantietijd is begonnen en ook mijn vakantie is weer aangebroken. Gewoonlijk blog ik tijdens de vakantie gewoon door, maar voor het eerst denk ik erover na om ook een blogvrije periode in te lassen. Het valt niet mee om het besluit te nemen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik wekelijks ga bloggen en dan moet ik dat ook doen. Toegeven dat een periode even niets doen ook goed voor me kan zijn, vind ik zwak en daar mag ik niet aan toegeven.

Ik had het besluit al eerder kunnen nemen en dan had ik nu al kunnen genieten van mijn volledige vrije tijd, maar nu ben ik toch al weer twee dagen bezig met het feit dat ik mijn blog nog moet schrijven. Om in de vakantie te kunnen blijven bloggen, is er al het nodige voorwerk verricht. De blogonderwerpen zijn bedacht en mijn moeder heeft de tekeningen al gemaakt. Hierdoor heb ik de beslissing nog uitgesteld.

Het ‘moeten’ is nog steeds een dingetje en beslissingen nemen dat kan ik ook niet, dat blijkt wel weer. Voor de vakantie zat ik wel in een dip, dus even afstand nemen is eigenlijk wel slim. Het feit dat ik nu binnen zit te bloggen en anders gewoon lekker buiten had kunnen genieten van het zonnetje vind ik wel jammer. De vraag is wat er moet gebeuren voordat ik een keer toegeef?

Wat me in ieder geval tegenhoudt is dat ik denk dat als ik er eenmaal mee stop er de klad inkomt en dat ik het niet meer oppak. Vroeger deed ik ook altijd diëten en dat ging goed, totdat ik een zwak moment had en daaraan toegaf. Daarna was het hek van de dam. De uitdaging zit nu dus in een paar weken niets doen en dan de draad weer oppakken. Vol nieuwe energie en goede ideeën.

Ik heb ooit een week gevast en dat kan ik dan weer als de beste. Ik neem het me voor en doe het. Het was niet alleen vasten, maar er zat ook een programma bij met als thema ‘ont-moeten’. De laatste dagen viel het vasten mij best zwaar en mijn begeleidster gaf aan dat ze het heel knap van me zou vinden als ik het vasten niet zo strikt zou volhouden. Gewoon luisteren naar mijn lichaam en het ‘moeten’ loslaten. Dat is niet gelukt, ik heb gevast tot het bittere eind.

De beslissing nemen om een blog-vakantie in te lassen valt me zwaar, maar ik ga het doen. Ik kan de teksten voor de blogs toch wel schrijven, zodat ik dadelijk een voorraadje heb. Even geen verplichtingen en de wereld stort niet in als ik een paar weken niet blog. Dus komende weken horen jullie niets van me, tenzij ik nog anders beslis.