Verplichtingen vermorzelen dromen

Het is deze week de ‘Week van het geld’. In deze week wordt er door mensen vanuit de financiële dienstverlening lesgegeven op basisscholen. Wijzeringeldzaken.nl organiseert dit en heeft hiervoor een lesprogramma gemaakt. Vooruitlopend hierop is er door financieel dienstverlener Deloitte een onderzoek gedaan over hoe er door kinderen op de basisschool over geld gedacht wordt. Fijn om te lezen dat ze graag geld willen sparen. Alleen jammer dat ze dit niet alleen voor later doen, maar ze sparen ook om duurdere spullen te kunnen kopen, uitgesteld consumeren.

Toch wijzen de geluiden die ik hoor vanuit de jeugd erop, dat ze veel minder materialistisch zijn. Tiny houses, leenauto’s en ze willen geen grote schulden opbouwen zodat ze verplicht zijn om veel geld te verdienen. Het lijkt er op dat ze meer willen genieten van het leven. Daar willen ze wel voor werken, maar werken mag niet te veel tijd kosten. Over vrije tijd beschikken om activiteiten te ondernemen, daar draait het om. Geen langlopende verplichtingen waardoor je vast komt te zitten in een baan of gebonden bent aan een eigen huis. De jeugd wil ruimte om de wereld te ontdekken.

Een extreem voorbeeld daarvan is Cara Boccieri. Floortje Dessing was met haar programma ‘Floortje naar het einde van de wereld’ bij haar op bezoek in Thailand. Cara, afkomstig uit New York, heeft een jeugd gehad met alles erop en eraan. Toch kiest ze niet voor de luxe uit haar jeugd. Ze helpt Birmese vluchtelingen met het creëren van inkomen, zodat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Zelf heeft ze niets nodig. Ze heeft een bamboehut, nog geen meubels en ze is in de leer om deze zelf te maken. Een scooter, wat kleding en boeken en sinds een jaar een matras met een klamboe, daar blijft het bij. En dat bijna allemaal tweedehands. Ze leeft van $50 per maand, dan ben je al gauw financieel vrij.

Een mooie vrouw, die veel rust uitstraalt. Volledig op haar plek, één met de natuur, die mensen aan het helpen is en volledig afscheid heeft genomen van de consumptiemaatschappij. Ik heb bewondering voor haar en vraag me af wat ik nu eigenlijk wil. Na een week après-skiën weet ik in ieder geval zeker dat dat niet veel bijdraagt aan mijn levensvreugde. De $50 is maar net voldoende om een avondje te feesten. Leven in een hut en zelf mijn eten verzamelen in de jungle is het ander uiterste.

Het niet hebben van verplichtingen, in wat voor vorm dan ook, is iets wat mij enorm aanspreekt. Geen saaie kantoorbaan, maar ook geen hypotheek of andere schuld. Gewoon mensen helpen die hulp nodig hebben en daar een dagtaak van maken. Niet meer winkelen en zeker niet bij de Action’s en Primark’s van deze wereld om daarna af te sluiten met een smaakloze hamburger van McDonalds. Hoe leeg kan het leven zijn. Heel de dag hard werken om vervolgens ’s avonds apathisch voor de buis een zak chips leeg te eten. We zijn veel van dit soort zaken gewoon gaan vinden, maar eigenlijk is er niets aan.

Wat dat betreft lijkt de jeugd van nu dat beter te doen. Ze staan aan het begin van hun leven en snappen dat langlopende verplichtingen bepalend zijn voor hun toekomst. Na het eenmaal aangaan van de hypotheek kost het veel moeite om er vanaf te komen. De baan waar je zoveel geld mee verdient, maar waar je niet blij van wordt, is lastig om op te geven. Zeker als je daar je auto, vakanties of meubelen nog mee moet afbetalen. Het realiseren van je dromen wordt hierdoor lastiger en voor je het weet zit je vast in de tredmolen.

Ik weet niet of ik het anders zou doen als ik het over mocht doen. De vraag is wel hoe ik nu verder ga. Na 25 jaar in de ratrace valt het niet mee om te bepalen waar je nu echt gelukkig van wordt. Het leven is makkelijker als je geleefd wordt. De controle over je leven in eigen handen nemen is lastig. Zelf verantwoordelijk zijn voor je eigen geluk en niemand de schuld kunnen geven. Het voelt als de start van een nieuw leven. Leren leven is een levenskunst, is hiervoor ook een ‘Week van….’?