Gelukkig kunnen we er niets aan doen

Afgelopen week heb ik geconstateerd dat ik de stekker wel uit mijn bedrijf kan trekken. Ik probeer mensen er toe aan te zetten om meer te gaan sparen en ervoor te zorgen dat ze hun geld gaan investeren zodat het meer geld maakt. Zelf voor je oude dag gaan zorgen. Het Nibud heeft geconstateerd dat wij niet kunnen sparen en dat we daar niets aan kunnen doen, want het zit in onze genen. Vanuit vroeger hebben we de overlevingsdrang om de dag door te komen en deze zorgt ervoor dat we niet verder dan vandaag denken.

Sparen voor later wordt niet vanuit onze hersenen gestimuleerd en dus kunnen we er niets aan doen. Met wat trucjes en hulpmiddelen moeten we als kleine kinderen geholpen worden om ervoor te zorgen dat we geld wegzetten voor later. Door betutteling vanuit overheid en bedrijven moeten we beschermd worden tegen onszelf, want anders geven we al ons geld uit. Het verplichte pensioen voor de ZZP’er zal nodig zijn, want we kunnen niet voor ons zelf zorgen. Het creëren van een buffer voor ‘onverwachte’ kosten is al een opgaaf.

Het zal ongetwijfeld niet voor iedereen gelden, maar het feit dat het Nibud met zo’n stuk naar buiten komt zet je wel aan het denken. Al jaren zijn ze bezig om de consument aan het sparen te krijgen en nu constateren ze dat het voor een grote groep trekken aan een dood paard is. Zeker voor degene die het sparen toch al lastig vond is het fijn dat we nu een excuus hebben. Ik vind het triest dat we hulp van anderen nodig hebben om voor een appeltje voor de dorst te zorgen. De oplossingen waar men mee komt zijn allemaal oplossingen zodat we niet echt in de gaten hebben dat we sparen.

Een voorbeeld is dat je bij het kopen van een auto door de dealer ook via een maandelijkse incasso geld weg zet voor het onderhoud. Of bij het afsluiten van je telefoonabonnement wordt er maandelijks een bedrag gereserveerd voor het aanschaffen van een nieuwe telefoon bij het aflopen van je contract. De mooiste is nog wel dat de bank aan het sparen een loterij moet koppelen. Op deze manier heb je kans op een groter bedrag, maar spaar je ongemerkt ook een gedeelte. We hebben namelijk geen geld over om te sparen, maar we doen wel met minimaal één loterij mee.

Ik adviseer mijn klanten met betalingsproblemen die waarschijnlijk hun eigen risico van de zorgverzekering moeten betalen dit alvast maandelijks te doen. Dit is dan niet omdat het als spaarpot dient, maar omdat het anders zeker is dat ze achteraf een rekening krijgen die ze niet kunnen betalen. Sparen blijft lastig als er weinig geld binnenkomt en dan zijn dit soort ‘spaarpotjes’ noodzakelijk. Maar iemand die voldoende geld heeft om een auto te kopen en te rijden snapt dat onderhoud onderdeel is van een auto waarvoor hij geld achter de hand nodig heeft. De vraag is of hij eigenlijk de auto wel moet kopen als hij daar zelf niet voor kan zorgen.

Voor mij is het heel simpel. Als je iets wilt kopen dan moet je zorgen dat je het kan betalen. Gewoon sparen en daarbij rekening houden met alle bijkomende kosten. Tegenwoordig kopen we spullen met geleend geld. We sluiten een verzekering af voor extra garantie en om het risico van inkomensachteruitgang of overlijden in te dekken. En nu gaan we daarbij ook nog een spaarpot bij de leverancier opbouwen voor het onderhoud en het eventueel vervangen ervan!

Waar blijft de eigen verantwoording? Het niet kunnen sparen zit in onze genen. Wat een onzin, we lijken wel kleine kinderen. We willen iets en we willen het nu, los van of we het kunnen betalen. Over later maken we ons geen zorgen. Daar gaan we pas over klagen als het zover is. We zijn verwende nesten en we vragen om betutteling. Dat is jammer, maar kom niet aan met het feit dat je er niets aan kan doen. Niet sparen is een keuze.